Inleiding

Ook mijn excuses voor het lange wachten maar schrijven is niet mijn sterkste punt, veel plezier met het dagboek!

Foto’s zijn op aanvraag groter te krijgen.

de reisroute:

Wij zijn Peter, Tom, Kristof, Wouter en Philip. We hebben in juli en augustus 2008 een reis naar Japan gemaakt die we zelf georganiseerd hebben. Dit is het dagboek van onze reis. In Februari 2008 hebben we de vlucht geboekt en vanaf toen zijn we begonnen met de voorbereidingen van de reis. In de week voor ons vertrek hebben we een cash geld afgehaald, om de eerste dagen in Japan door te komen. Zoveel briefkes had ik nog nooit in mijn handen gehad!

17+18/7/2008, Dag 1 & 2: Kansai airport

Op de dag van ons vertrek word ik wakker met het gevoel dat ik al 14 uur gevlogen heb, veel te vroeg! Ik denk dat er toch wat zenuwen waren. De luchthaven taxi kwam ons ophalen bij Peter thuis. Gelukkig valt de rit naar Frankfurt beter mee dan het opstaan! De chauffeur is gene prutser en we zijn op een goei 3 uur bij de luchthaven. Ik wilde op tijd vertrekken ivm met files. Maar we waren om 9u30 al daar en we hadden de vlieger om 14u. Bon, tijd genoeg om eens de luchthaven te verkennen en naar de ice (hst van Duitsland) te gaan kijken. De vlucht verliep heel goed, ze hadden veel goei films in de vlieger en het eten was voor de verandering binnen te houden.

Toen we in Osaka landen was het bewolkt. Ene keer uitgestapt voelde we de gloeiende warmte al langs de openingen van de terminal naar binnen sijpelen. Philip had een katoenen t-shirt en jeansbroek aan, not a smart move! In de luchthaven zelf was het goed te doen kwa temperatuur, overal was airco. Onze eerste gekke engels tekst was een feit toen we naar de wc gingen. De engelse teksten in Japan moet ge meestal even laten bezinken om ze te begrijpen. Na de paspoort controle met vingerafdrukken hebben we onze rugzakken opgehaald en toen zijn we gaan kijken om ene gsm te huren. Moesten we elkaar verliezen dan kon er toch 2 met elkaar bellen 🙂 Voor de ander 3 was het ieder voor zich.

Nadat we de eindelijk ene gsm hadden gehuurd, gingen we naar het jr-kantoor (JapanRail) om onze railpass te krijgen. Toen de deur openging was het instant-zweet. “Pokke heet” zoals Kristof zei. Serieus drukkend warm.

De Duitsers voor ons zeiden niet eens bedankt of salut tegen de mensen van de JR. Niet echt vriendelijk. Om de railpass te krijgen moesten we ons paspoort en een voucher afgeven. De mevrouw die ons hielp moest ons paspoort nummer overschrijven. Ze was het niet gewoon om met romanji (alfabet) te schrijven. Het ging nogal traag:)

Toen begon onze tocht om het spoor te vinden!

Uiteindelijk zijn we maar terug gaan vragen in het JR-kantoorke. Gelukkig sprak zei een beetje engels en wij een beetje Japans. We moesten naar Shin-Osaka en dan met de shinkansen (hogesnelheidstrein) naar Himeji. Onderweg naar het spoor hebben we nog maar eens gevraagd aan ene JR-medewerker. Toen we uiteindelijk bij het juiste spoor waren aangekomen stopte de trein juist en kwam iedereen er uit. Maar we mochten er niet in, ze gingen hem eerst poetsen. Que? Poetsen? Maar dat was nog geen 10 minuten of de ploeg was door de trein uit. Zo snel, dat kan ik mij in België niet voorstellen.

De trein bracht ons van de luchthaven naar het vaste land. De luchthaven is een eiland in de zee met een lange brug aan. Van daaruit ging het snel richting Himeji. Onze eerste shinkansen reis was ook een feit! Das wat anders van die boemeltreinen hier. Ze noemen die niet voor niks flits treinen.

Onze gastheer in Himeji had ons de raad gegeven om via de (zeer lange) winkel galerij naar de slaap plaats te wandelen. Daar was het veel frisser door de airco’s van de winkels. Maar wij zagen die niet liggen dus zijn we maar over de grote boulevard gewandeld, bonk in de zon met ons rugzakken op en Philip met zijn jeansbroek. Toen we daar aankwamen zwete Philip zo fel dat zijn ogen pikte van het zout. Was die blij dat we daar waren.

Onze vriendelijke gastheer, Werner, ontving ons in de inkom hal. Om binnen te gaan moesten we onze schoenen uit doen en slofkes aan doen. In Japan is dat overal zo, ook in ryokan’s (japanse hotels). Maar iedereen merkte al snel dat de slofkes niet helemaal ons maat waren 🙂 (Japanners hebben kleiner voetjes dan ons eh). Toen we de rugzakken op de kamer gelegd hadden bood Werner ons aan om gaan te zwemmen. Het zwemmen was hemels na ene vlucht van 14uur en die hitte! Dank u Werner!!!

19/7/2008, dag 3: aquarium

‘s morgens dreven Tom en Kristof in hun eigen zweet. Tom was wakker geworden van zijn doorweekt ooglapke. De airco op hun kamer stond blijkbaar verkeerd ingesteld.

Bij het eerste ontbijt in Japan hadden we brood met lekkere maar héél zoete “orangie mamalade”. Volgens Philip was het oranje suiker. Het was grijs brood, dat is speciaal ja want in Japan is bijna alleen maar wit toast brood te vinden.

Daarna zijn we naar Osaka vertrokken. Onderweg hebben we ook het stedelijk zwembad gezien.

Toen we uit de trein kwamen moesten we een paar straten wandelen om tot bij de metro te komen. De kaarten in Japan staan dus niet naar het noorden maar zoals ge het station uitgaat. In België staan die meestal naar het Noorden. Daarom liepen we ook niet naar de metro, maar ervan weg:). Toen we door hadden dat we verkeerd waren hebben we de weg proberen te vragen aan een Japanse baseballer. “straito” zei em , rechtdoor dus (terug naar de kant vanwaar we kwamen). En hij maakte een ‘rechtdoor’ gebaar met zijne arm om het ons extra duidelijk te maken. Och ja, de toeristische route eh.

De eerste keer metro in Japan is ook een verhaal op zich. Gelukkig waren er 3 schoolmeisjes die ons voor deden hoe we het juiste ticket uit dat apparaat kregen. Tis simpel maar ge moet het weten eh. Toen ze weggingen was het ene hoop gegiechel, ze zullen wel gedacht hebben: “gekke westerlingen”. Maar we hadden onze tickets, weer een stap korter bij het aquarium!

Het aquarium was echt groot. Het was eigenlijk een grote vis bokaal met daarrond verschillende verdiepen om rond te lopen. Er waren heel rare en grote vissen. In de grote bokaal zwommen veel verschillende vissen en andere beesten. Ook roggen enzo. Maar helaas was het nogal donker, en reflecteerde de flits op het glas. Daarom niet veel foto’s. Het glas was 30cm dik om de druk van het water aan te kunnen. Het aquarium was de moeite.

Na het aquarium zijn we créme gaan eten in het winkelcentrum dat er langs lag. Ze hadden er ook chocolade ijs van Belgische chocolade 🙂

Na onze welverdiende verfrissing zijn we in het reuzenrad geweest. Gelukkig was er airco in die bakskes want anders hadden we met ons 5 een ei gezweet. Op de foto vanuit het reuzenrad is goed te zien hoe groot het aquarium is.

Na het reuzenrad zijn we terug naar eten gaan zoeken. In het winkelcentrum waren allemaal klein gangskes en kraamkes. Na wat rondgelopen te hebben zijn we een ramen shop binnen gevallen, maar in eerste instantie hadden we niet door dat het een ramen shop was.

Ramen met kip en om te drinken thee met koffie smaak. (of hele flauwe koude koffie :)) Door te slurpen aan de ramen hing iedereen zijn gezicht vol soep en ze hadden daar geen servetten!

Na het eten hebben we de metro naar Osaka-centrum gepakt tot 2 haltes voor het groot station. Dat deel hebben we te voet gedaan om een stuk van de stad te zien. Onderweg zijn we nog langs tempels gekomen waar Sub-zero en raiden moesten poseren voor ene foto.

Daarna zijn we naar het “umeda sky observatory” (2) gewandeld. Natuurlijk zijn we ipv door het station te gaan, helemaal achterom gewandeld. Ondertussen kwamen we er ook achter dat het nogal vroeg donker is in Japan. Om 19u30 was het pikke donker, en dat eind juli. Maar daardoor was het uitzicht wel twee keer zo schoon. In plaats van gewoon lampen hingen uv-lampen op het uitzichtpunt, zo konden we de lichtjes van de stad beter zien. Osaka oogt moderner dan Tokio, dat is ook aan het nachtzicht te zien. Toen we 5 minuten boven stonden kreeg Kristof honger en zijn we maar naar het station gegaan (de korte weg). Terwijl we met de gewone trein onderweg waren naar Himeji, kwam er een andere trein evensnel langs ons rijden. Er zatte 2 meisjes die aan het lachen en wuiven waren. De gewone trein was nogal laat in Himeji, 22u30. Gelukkig was de deur nog open, fieuw!

20/7/2008, dag 3, Okayama

We waren al iets eerder op, de jetlag was minder. Maar weer te lang zitten zeveren ‘s morgens. Op weg naar het station kwamen we bij een fruit winkel en zijn we eens gaan kijken naar prijzen. Een meloen kost 25 euro en de bananen zijn per stuk verpakt omdat ze nogal prijzig zijn.

In de wachtzaal van het station zaten 2 mannekes de hele tijd naar ons te wijzen en te giechelen. Toen heeft Kristof zijn charmes uitgespeeld en op de foto gegaan met de andere kleuters. Die 2 Jappanerkes zo blij als wat.

Ene keer aangekomen in Okayama was het WARM. We gingen het zwarte kasteel van Okayama en de tuin bekijken. De tuin was een van de 4 mooiste van Japan. We hebben de andere 3 niet gezien maar deze was heel schoon. Op de hoofdstraat naar het kasteel stonden al ‘s morgens mensen te groeten/reclame te maken bij restaurants.

Het kasteel was mooi vanbuiten maar onder de oorlog was het plat gebombardeerd en later opnieuw opgebouwd, helaas in beton. Vanbinnen was er niks speciaals te zien. Een tegenvaller. Buiten een paar samoerai pakken was er niks te zien in het kasteel. Alhoewel, daar heb ik de eerste keer blonde getatoeëerde Japanse meisjes gezien. En in tegenstelling tot de meeste Japanse meisjes hadden ze hun melkerij schoon in de etalage staan. En verlegen waren ze ook al nie 🙂 Tom hij heeft ene foto van hun ge maakt. Alleen was dat met hunne camera 🙁

Voor het middag eten zijn we halfweg terug gewandeld op de boulevard. (o god waarom zo ver in die hitte?) We gingen bij een shiq restaurant binnen (lux:g was de naam) En we dachten, zo dat gaat ook wel wat koste hier. Maar voor 1025 yen hadden we onze buik vol geëten, en nog lekker ook!

Na het lekker eten zijn we terug gewandeld naar de tuin, maar waarom waren we ook weer zover terug gewandeld? Ahja voor in de zon te lopen aargh! De tuin maakte voor mij veel goed, mooie vijvers, uitzicht op een shiq kasteel en groen gras. Wat ik niet snapte was dat wij liepen van schaduw naar schaduw omdat het zo warm was, maar ze hebben daar voetbalvelden aan groen gras. Dat verbrand daar precies niet. Sproei installaties heb ik niet gezien. En dat er ene met zijn gieterke daar langs gaat lopen zie ik ook niet gebeuren. Knap gedaan.

We hebben het die dag niet te laat gemaakt om op tijd terug te zijn in Himeji. Toen we aan het wachten waren op de trein in Okayama was het warm, deze foto spreekt voor zich.

Na 20u waren er nog weinig restaurants open in Himeji. We zijn op zoek gegaan naar een restaurant in de winkelgalerij van Himeji, daar waren nog 2 plaatsen open. Niet veel voor zo een grote stand he. Elke keer als er iemand wegging of binnenkwam in het restaurant schreeuwde één iemand welkom of goeiedag en daarna herhaalde heel het personeel dat ook nog eens. Geschreeuw!

Het viel mij die dag ook op dat alle bijna mannen een lange broek aanhadden. Wij allemaal met ons korte broek en ons sport t-shirt aan en nog zweten gelijk een varken. Dus het zal wel wennen die warmte (of ze zijn zo fatsoenlijk?).

‘s avonds had Kristof een warm bad gepakt dus de badkamer was lekker heet. Na het douchen zwete iedereen zo fel dat we beter terug konden gaan douchen.

21/7/2008, dag 4, Nara

In Japan was het ook ene feestdag en daarom waren er niet veel winkels open. We zijn via shin-Osaka en Kyoto naar Nara geflitst. Wat opviel is dat de gewone treinen altijd een vast traject hebben waar ze tussen pendelen. De stop-tijd is zo een 15 seconden en dan moet ge zorgen dat ge erop zit (op de trein eh).

In Nara waren vooral veel tempels te zien. Er lopen ook tamme herten rond, als ge ze eten gaf maakte ze eerst een buiging. Ze hadden al direct papier van Kristof op geëten, gelukkig was het niet zijne railpass!

We zijn langs mooie pagodes gekomen en naar het nationaal museum gegaan. Die mannen hebben daar ene vette airco, een gans gebouw airco!

Het museum was niet spectaculair, vooral voor Japanners interessant.

Bij het eten hadden we, dachten wij, een klein glaasje fruitsap. Ik dronk daar aan maar er kwam niks uit. Bleek dat fruitsap gelatine in te zitten 🙂 (daarvoor diende dat lepelke dus!)

Nog een museumke meepikken, maar dat was niks voor mij.

Verder door waren er schone tempels en als kers op de taart: de Tadoji tempel. Blijkbaar het grootste houten gebouw ter wereld. Daarin stond dan ook nog een Boeddhabeeld van een paar honderd ton Brons. Die tempel vond ik heel mooi.

Na de Tadoji zijn we aan onze (doden)tocht begonnen naar een (heilig) watervalleke.

We zijn echt door heel begaaide bossen gewandeld, het leek wel op jungle.

Natuurlijk was dat het moment om allemaal van elkaar weg te lopen en dan ook nog juist met mensen die gene gsm bij zich hadden 🙂 Ge moogt eens raden wie weer voorop liep. Kristof was al daar geweest en kwam ons al tegemoet gewandelend. Hij is dan maar weer mee terug gelopen met ons naar het watervalleke, anders moest em ook weer alleen terug. Op de terugweg begon het al donker te worden en om het compleet te maken heeft het ook geregend. Kwestie van de oververhitte voeten wat te koelen.

De bussen reden ook al niet meer dus ook nog maar eens te voet terug naar het station. Buiten Fuji was dat wel de langste tocht die we gemaakt hebben. Iedereen, maar vooral Peter, had pijn aan zijn voeten, en aan al de rest :). Gelukkig had ik wandelschoenen mee, maar die stonden mooi op mijn kamer.

In het station hebben we nog snel ene bento box gekocht om toch iets geëten te hebben. Ene bento-box is een doos met vers eten in, een goed gevulde boterhammen doos (maar dan zonder boterhammen want dat kennen ze daar niet). Het was goed te eten en handig voor op de shinkansen. Ja daar moogt ge dus wel op de trein eten. De mensen ruimen daar wel hunne prul op. De meeste shinkansen’s zijn 10 jaar oud, maar we hebben nergens zwarte strepen, sigaretten brandplekken of kapotte zetels gezien. Stel u dat maar eens voor in België.

22/7/2008, dag 5, zalm

Voor de verandering waren we weer eens laat op. Na het geroosterd brood ontbijt vertelde Werner ons over de meishi. Dan zijn die kevers die zoveel lawaai maken, ge hoort de ganse dag niks anders dan getsjirp! Hij vertelde dat die kever 7 jaar onder de grond leeft en dan uitkomt. Nondepie, als die maar om de 7 jaar uitkomen moeten er dus nog 6x zoveel beesten onder de grond leven! Als die allemaal in ene keer boven zouden komen moet ge oorkleppen opdoen als ge buiten rondloopt.

Vandaag was het kasteel van Himeji zelf aan de beurt om ons warm te onthalen; met de nadruk op warm. Op het zesde verdiep was er wel een lekker fris windje. Mmm. Het kasteel van Himeji is het mooiste wat we gezien hebben. Het kasteel was niet gebombardeerd omdat de Amerikaanse piloten het als oriëntatie punt gebruikte. Maar toch hebben ze het kasteel helemaal gereviseerd en met traditionele technieken herbouwt. Heel het kasteel was in hout en daarom waren er ook overal sproeiers. Dat was het enigste minpunt. Zeker de moeite waard om gaan te kijken.

Na het kasteel zijn we terug naar Peter gegaan, die was helaas niet mee kunnen gaan door zijn verwondingen.

In de galerij gingen we daarna op zoek naar een eetplaats. Een mooi maar piep klein restaurant op het 2de verdiep werd het. Soba en kibbeling. Njammie, zo goed! Nog even in de super markt kijken wat de lokale specialiteiten waren.

Daarna moesten we nog een slaapplaats vinden in de buurt van Unzen want daar hadden we nog niks. Dat was moeilijker dan gedacht. Dat was precies nogal ver weg van de bewoonde wereld. Of in ieder geval de engels sprekende bewoonde wereld. Maar gelukkig was er één hotel, nampuro, waar iemand engels sprak. (zo goed is ons Japans ook niet nee). Met handen en voeten uitleggen gaat niet goed via de telefoon eh. Toen we een kaartje wilden uitprinten bleek de inkt op :(, dus maar ene foto gemaakt van het scherm met de kaart. We zijn gaan eten, Philip had daar “samon roe” gepakt, zalm zal wel goed zijn zeker? Wel dat waren dus eikes. Nogal plakkerig en zout, voor de rest niet veel speciaals.

, daarna nog een fris douchke en alles bij elkaar pakken, want het was de laatste nacht in Himeji. De dag erop ging de reis verder naar Miyajima. Tom, Kristof en Wouter waren nog naar een bar geweest in Himeji. Ze hadden ene Japanner de weg naar een bar gevraagd. Die heeft hun helemaal mee gepakt tot bij een bar en een pint voor hen besteld, daarna was hij gewoon terug weg.

23/7/2008, dag 6, naar Miyajima

We hebben uitgeslapen vandaag, twas nodig. Ze waren gisteren pas terug om 2u30 van de bar.

‘s morgens hebben we verder ingepakt, ontbeten en Werner nog een cadeau gegeven voor de goed zorgen. Voor het huis hebben we ook nog een groeps foto gemaakt met Werner.

Voor we vertrokken hebben we de koko-en tuin van Himeji bezocht. Die lag langs het kasteel. Hij was kleiner dan die van Okayama maar ook heel mooi en rustgevend.

Na de tuin hebben we onze rugzakken opgehaald en in het station gaan eten. Het eten leefde precies nog, er waren visschilfers bij die nog aan het krullen waren door de warmte :). Bij het station was een “belgian waffel” shop, blijkbaar van een uitgetreden schutist. NjamNjam!

We waren verrast toen we op het perron kwamen, Werner stond ons op te wachten. Peter was een broek vergeten van de wasdraad te halen ;). super! Als dat gene service is weet ik het ook niet! Met de shinkansen vlogen we van Himeji naar Hiroshima, om daar de lokale trein te pakken naar miyajima guchi. Vandaaruit moesten we met de ferry naar het eiland zelf. De frisse wind op de ferry was zalig, ook al was het maar voor 5 minuten.

In de ryokan (Japans hotel) kregen we uitleg en een planneke van de vriendelijke eigenares.

Er was een zwemstrand!!! juuj, we pakte rap ons zwem gerief en naar de bushalte! Toen we bij het strand aangekomen waren hebben we gevraagd wanneer de laatste bus was. Want het was nogal ver lopen. Dan is het wel fijn als ge een beetje Japans kent. We hebben gezwommen van 17u20 tot 17u50, just een half uurke. Met die temperaturen was zwemen zalig, gek dat er niet meer volk was. Het was wel een raar gevoel om niet te weten hoe diep het water onder u was. Er was nog één Japans koppel daar, die hadden ene kraan ondersteboven geraaid en stonden zo te douchen, een grappig zicht.

Na het zwemmen zijn we naar de bekende Tori gaan kijken, das een rood geverfde poort. De pilaren waren gewoon ganse bomen. Omdat het eb was konden we tot aan de tori zelf lopen. Op de onderkant zaten allemaal kleine schelpdierkes.

Bij het eten zat een Japanse vrouw die op zakenreis was in Hiroshima en in Miyajima ene dag op vakantie kwam. Ze sprak goed engels, dat kwam omdat ze werkte voor een bank in shangai en een westerse vriend had. Ze wist zelfs “goeiendag” te zeggen in het Nederlands. Maar ze was opeens weg, zonder goeiendag of iets. Wel raar eigenlijk.

24/7/2008, dag 7, Hiroshima

Ohayo gozaimasu! Goeiemorgen, wat een ontbijt zeg! Dat was ene ganse middag wat we daar kregen, rijst, eikes, eierkoek, en nog veel meer. Boefen!

Vandaag Hiroshima. Hiroshima liet wel ene diepe indruk na, en er is ons duidelijk geworden waarom de atoom bom juist gegooid was. In het museum werd alles goed uitgelegd. De amerikanen wilde de Russische invloed op Japan minimaliseren, daarom moest de oorlog snel beslist worden. Daarbij kwam ook nog dat de ontwikkelingskosten moesten verantwoord worden. De rest is geschiedenis “¦ . Dus voor die 2 zaken werd de bom gegooid. 2 droevige reden vind ik.

Er waren veel verbrande en gesmolten objecten te zien. Er waren serviezen en dakpannen die gesmolten waren door de warmte van de ontploffing.

Geen wonder dat de mensen op straat gewoon verbrand en verdampt werden.

En toen de mensen in het water wilde springen om af te koelen of omzichzelf te blussen kookte ze levend want het water in de rivieren kookte gewoon! Kunde uw dat voorstellen? Beh!

Bij de ontploffing zijn er maar een paar gebouwen recht blijven staan, die van beton.

Een bekend gebouw is de kamer van koophandel, het gebouw is niet gerestaureerd maar gelaten zoals het was. De zwarte plekken en strepen zijn van de hitte.

Terug op Miyajima zijn we Minzen gaan wandelen, met de kabelbaan naar boven en zo te voet naar de top.

Op de top kwam het kind in ons boven en zijn we beginnen klimmen op de rotsblokken die daar lagen. Op de grootste rotsblok kwamen we door een menselijke brug te maken. Wouter is zo over mij gekropen en heeft Tom en mij zo op die blok geholpen. De blok was wel precies van schuurpapier gemaakt, heerlijk zo langs mijn benen. Als gedenkteken hebben we we nog elk 100yen daar gelegd (dus als iemand daar komt, laten liggen eh!). Het uitzicht was betoverend, mooie zee, booten en bootjes, in de verte land, idyllisch.

Terug onder was het al donker. Wouter en ik zijn nog naar de Tori gaan kijken, die was verlicht tot 23u.

25/7/2008, dag 8, Shimabara

Na een degelijk Japans ontbijt pakten we onze koffers. De receptioniste vroeg waar we naartoe gingen: Shimabara. “Wow long trip” klonk het. Yes indeed. Vanop de ferry gaven we de schrijn nog een laatste blik. In Hiroshima namen we om 10u40 de shinkansen naar fukuoka, op kyushu (een ander eiland van Japan). En vandaaruit naar isahaya met de trein, en dan nog een tijdje met de “tram”. In totaal een tocht van 6 uur en 500km. Vanaf isahaya was het uitzicht veel landelijker, meer velden en minder gebouwen. Na 8 dagen hebben we nog altijd gene verkeerde trein gepakt, ik was verbaasd van onszelf :). Ik moet wel toegeven dat het trein systeem goed in elkaar steekt. Op het planneke dat we uitgeprint hadden konden we de kanji’s (chineese tekens) van ons eindstation vergelijken met die van de stations. Maar toch ma goed dat we de naam ook hadden opgeschreven in letters om de naam te vragen.

Op ons halte stond een klein hokske, daar lagen wat jongere in de schaduw te rusten. Hunne mond viel open toen we uit de trein stapte. Volgens mij hadden ze nog nooit echte westerlingen gezien!

Bij het uitstappen waren we naar de verkeerde kant gelopen, het hotel lag 2 straten verder. Maar dan moet ge wel de goeie kant uitlopen hehe. Tom belde naar het hotel. “Eigo o hannashimasu ka?”, “o chotto matte”. Eerst ff vragen als ze engels spreken, altijd handiger. Het hotel stuurde een buske om ons op te halen (met verwarming, puf). 4 straten verder kwamen we bij het hotel aan, daar stond de engels sprekende Japanner vriendelijk te zijn.

Wij dachten dat het een klein hoteleke was, maar de inkomhal alleen al was zo groot als ons vorig hotel 🙂

Terwijl Tom het papierwerk deed mochten wij wat drinken op kosten van de zaak. Water met een zoet bolleke in. Het leek op mentos maar het was veel zoeter. De engels sprekende man had blijkbaar een paar jaar in Parijs gewoond en sprak Engels en Frans, voor ene Japanner is dat wel een uitzondering aangezien de meeste alleen maar Japans spreken.

We gingen met de lift omhoog samen met 2 van het hotel. Waarschijnlijk omdat in de trappenhal de verf wat afgeblot was, zagen we later pas. De kamer was wel pico bello toen we ze kregen. Een grote tatami kamer met 2 extra bedden MET zicht op zee.

Veel westerlingen kwamen daar niet, daarom zal hij wel super super vriendelijk geweest zijn.

Wat ik wel gek vond is dat de ‘waard’ ons zei dat we de deur ook op slot moesten doen als we op de kamer waren. Hij vertelde ons ook dat er wel ooit een vulkaan-conferentie gegeven was in het hotel. Shimabara ligt aan de voet van een vulkaan die in de jaren 90 uitgebarsten was.

Om te eten gingen we naar de stad. Peter had zijn huisnummer als restaurant gekozen, helaas was het een ‘café’. Maar restaurants genoeg. Onderweg kwamen we tankstations tegen waar de tank-darmen in de lucht hingen, dus geen pomp op de grond. Het zal wel zijn om plaats te sparen. Grappig. Ik beeld mij dan in dat er zo klein Japannerkes staan te springen om bij die darm te komen. (ma ze zullen hem wel eerst wat laten zakken zeker :))

Na het eten zijn we in onze eerste publiek ‘onsen’ geweest. Lekker warm zeg. In de Onsen (spa/sauna) moet ge naakt zijn, jammer genoeg was het niet gemengd. Eerst moet ge uw wassen, daarna moogt ge in het bad. Er was ene sauna van 100°C, ik heb mijn ogen toe gehouden want ik was bang dat mijn lenzen smolten! Diep inademen is niet iets wat ge daar moet doen, dan ontploffen uw longen. En zicht op zee! Zalig!

Toen we teruggingen naar ons kamer (in onze yukata) keken ons 2 vrouwen na die bij de lift stonden. Grappig, ik heb wel meer het gevoel dat mensen ons nakijken, westerlingen komen meestal niet in dat deel van Japan.

De wc was ook nog een opvallend iets ja, er stond een wasbakske bovenop de wc, het water liep eerst door de wasbak en dan de wc in. De bril was ook verwarmd EN met sproei-installatie!

26/7/2008, dag 9 Unzen

Het ontbijt was een westers maar dan Japanse stijl en ook nog een deel Japan eten. Op weg naar de busterminal kwamen we iemand tegen die de riolering aan het ontsmetten was.

Bij de terminal was er geen engels en niemand sprak het. Gelukkig was de bediende zo vriendelijk om ons de juiste bus aan te wijzen. Wij wilden dat tevoet doen, maar goed dat we dat uit ons hoofd gehaald hadden want het was een behoorlijke trip.

In Unzen zelf stonk het naar zwavel, op veel plaatsen kwam er zwaveldamp uit de grond. Just lijk Kristof zijn scheten :). Unzen is bekend voor zijn vulkaan en spa’s. Overal lagen buizen om het zwavelwater naar spa’s te voeren.

Bij een meerke leek het op een bepaad moment wel alsof we in oud-oost-europa tercht kwamen. Allemaal zo oude verloederde gebouwden.

Bij het middag eten kregen we de “engelse menu”. Haha, het was inderdaad engels, maar alles met Japanse tekens geschreven. Dus ene normale westerling of Japanner begreep er dus niks van. Gelukkig begreep ik dat “alfabet” een beetje en zo hebben we toch eten gekregen.

Daarna zijn we nog naar boven gewandeld totdat we bij de start van de kabelbaan waren, daar hebben we wat gedronken en zijn we terug naar de bushalte gegaan.

Bij de bushalte was een trap naar boven, boven stond een schuifaf, dikke ambiance!! Aan de overkant wuifde wat kinderen naar ons vanuit hun appartement en kwam er nog een Frans meisje met haar gastgezin langs.

Twee Japanners waren folders aan het uitdelen van ene bieravond in het biermuseum van Unzen. Hij vroeg (in het engels) “wéé aa joeee fom”. Even stilte van mijne kant. Dat is het japan-engels voor “were are you from”. Hun engels was evengoed als mijn Japans. Hij deed teken van wandelen, ik zei “hai”. Helaas stopte de dialoog daar zowat.

Na het avond eten merkten we dat er zaterdag avond festival bezig was. Er stonden wat kraamkes met eten. En er trok een stoet dansende mensen langs die ons uitnodigden om mee te doen. Tv-shimabara was ook daar, wat opviel is dat ze eerst ons filmden en dan pas de stoet eheh. Het festival was alleen als het heel warm was. En dan was het ook!

Op het einde van de gallerij stond ene japanse ontwikkelingshelper. Hij gaf les in Jemen aan gehandicapte kinderen. Zn engels was redelijk. Na de stoet zijn we een (saké) bar gaan zoeken, ma spannend was het daar niet. Toen we terug in het begin van de hoofdstraat stonden lokte Kristof een oudere vrouw die engels sprak. Hij vertelde dat we een bar zochten. Die oude vrouw zou ons wel brengen. Maar hare fiets stond nog helemaal op het einde van de gallerij. Onderweg zei ze nog tegen honderd mensen goeiedag. Eenmaal in de bar vroeg de bazin aan de vrouw om te blijven. Ai, toen hebben we maar rap ons kippenvel en sake geconsumeerd en het afgetrapt. Anders zaten we daar de ganse avond met die vrouw.

In het hotel nog rap de onsen in, die waren vrij laat open. Een paar minuten in de 100°C sauna en plons in het koudwater bad. Tintel tintel TINTEL tintel!! Man dat mis ik wel!

Voor dat we gingen slapen hebben we nog ene groepsfoto gemaakt in ins yukatta.

27/7/2008, dag 10 naar aso!

Het hotel was zo vriendelijk om ons met een buske naar de haven te brengen. Op de ferry naar Kumamoto was het warm! Geen fris zeebriesje.

Vervolgens de bus naar het station. Toen we zagen dat de bus nog 15 minuten was zijn we terug binnen in de airco gaan staan hihi. Zo warm was het al. Met de trein was het nog wel een eindje, maar we reden door de opening in de caldera. In een bepaald station stapte iedereen uit maar we waren nog niet in aso. Euh en nu? Ook maar overstappen; blijkbaar waren de sporen niet verbonden. Toen op zoek naar een hotel. Wij volle mars naar onze geplande ryokan. Maar dat duurde nogal, langs de weg was er ene bezig en die vertelde ons dat het nog 6km was tot daar. MEUP, dan maar naar het jeugdherberg.

In de jeugdherberg was geen airco. Na het inchecken hebben we op de kamer gezeten, chambreren zullen we zeggen. Daarna zijn we gaan winkelen en hebben we geeten.

‘s avonds hebben we met ene zuid-koreaan zitten zeveren, die hielp Koreanen Japans te leren. Heel vriendelijk, en hij luiste onze gefrituurde krabkes-vis-smaak-explosie-snack heel graag. Hij was de enigste. Hij vertelde dat ze zo gek op foto’s stonden om niet zo saai op de foto’s te staan.

28/7/2008, dag 11 naar de krater

De bus naar de krater kwam stopte voor de jeugdherberg, dus we moesten gelukkig niet meer naar de busterminal. We zijn tot de kratermond geweest met de kabelbaan. Eens boven begonnen onze kelen raar aan te voelen. Daar zullen de zwaveldampen wel voor iets tussengezeten hebben. In de krater was duidelijk een zwavelmeerke te zien, vandaaruit kwam de damp ook.

Rond de krater stonden ook bunkers voor als de vulkaan zou uitbarsten zeker? Bij het rondwandelen zijn Tom en Kristof op een draken-ei gestoten 🙂

We zijn na de krater nog naar een andere uitgedoofde vulkaan gewandeld om van het uitzicht te genieten. Onderweg kwamen we nog langs oude een skilift die helemaal verroest was.

Het museum was de volgende stap, maar daar mochten we geen foto’s nemen. In de filmzaal was een panorama film te zien, wat wel cool was. Maar die film was nog ouder dan de skilift 🙂 In de film waren mensen aan het skiën en klonk de muziek van loveboat.

Bij het wachten op de bus zat ene jong Japanner met ene hond die vroeg als Kristof van Brazilië was met zijn geel t-shirt.

Bij de laatste halte van de bus was het kleingeld om terug te geven op, iemand anders moest kleingeld gaan halen. De chauffeur grapte “assitent”.

29/7/2008, dag 12 terug naar Himeji

We waren vroeg op en zijn tevoet naar het station gewandeld, de bus kwam pas om 10u. Onderweg had ik green-tee-ijs besteld. Ik heb het weggedaan, twas niet te eten voor mij.

Terug in Himeji wilden we gaan zwemen, maar juist toen iedereen zijn zwembroek aan had begon het te regenen en te onweren. Gelukkige was Wouter nog juist op tijd om onze was te redden, want die hadden we ook al buiten gehangen.

Werner was weer zo vriendelijk om ons naar een restaurant te brengen, een barbecue restaurant! De baas kwam met een vertaalster vragen van waar we waren en hoelang we bleven. In Japan hebben ze maar een weekske vakantie, dus ze gaan er vanuit dat we veel verdienen als ge zegt dat ge 4 weken op vakantie zijt.

Na een kussengevecht gaan we slapen, aangezien dat het een groepskamer was waren er extra futon’s (matrassen). Die nacht lagen we extra zacht 🙂

30/7/2008, dag 13: naar Kyoto

Er was echt brood bij het ontbijt! Merci Werner! Terwijl wij op internet nog wat opzochten speelde Peter wat piano en tekende Kristof braaf op het bord. Toen was het in een klein stationnetje ‘s morgens in de vroegte, vanuit Nibuno richting Himeji enzo naar Kyoto.

Bij het eten in Kyoto moesten we eerst een ticket buiten aan het restaurant kopen en dan kregen we ons eten binnen opgedient.

In de namiddag zijn we nog door de stad gaan wandelen, door het gion district. Wat tempels bezoeken.

Na het thais avond eten en ene frisse douche zijn we terug naar gion gegaan om te stappen. Om te beginnen zijn we naar een arcade hal geweest. Begaaid wat ze daar in 6 verdiepen samenduwen. Dan stellen die luna parken hier niks voor op de kermis.

Ze hebben daar zelfs ijscréme in grijpmachines zitten! In de eerste shotbar waar we binnengingen zaten 3 mensen, Peter moest daar nog uitleggen hoe ze b52’s moesten maken.

Na ene shot zijn we maar verder gegaan. Naar een 200yen bar, waar we water-vodka-orange-water gedronken hebben. Dr waren een paar jongens uit de vs van een jaar of 18. Ze vroegen als we al in Amsterdam geweest waren, alle Amerikanen vragen dat dus eh. Kristof heeft maar uitgelegd hoe dat allemaal zit met de wiet. Ze waarschuwden ons dat we in Tokio moesten opletten met de donkere mensen.

Na het stappen zijn we te voet terug gewandeld naar het jeugdhuis. Daar hebben we nog ff bij wat ander amerikanen en spanjaarden gezeten en gaan maffen.

31/7/2008, dag 14: zen-tuin en gouden tempel

Na ons klein Amerikaans ontbijt zijn we met de trein naar de zen tuin gereden. Er was een stenen zen tuin en een mos zen tuin. Het beste was als ik daar alleen had kunnen zitten, maar helaas kreeg ik niet iedereen weg.

Dan zijn we naar de gouden tempel geweest, die was heel mooi, precies als ze die elke dag opblonken!

We hebben bij een STAR restaurant spaghetti geeten. Naast ons zat een meisje spaghetti te eten met mes en lepel, maar het was precies hare eerste keer 🙂 Grappig om Aziaten met mes en vork zien te eten!

Bij heel veel restaurants in Japan hebben ze een etalage met plastiek replica’s van het eten dat ze maken. Heel handig op aan te wijzen wat ge wilt 🙂

Namiddag hebben we nog wat rondgehangen en zijn een paar van ons drank gaan kopen om ‘s avonds op te drinken. Het avond eten was bij ‘shakeys’, weer ene italiaan. Daar hadden ze pudding pizza. Ha! En het was ook nog niet slecht. 900Yen à volonté, die hebben daar verlies geleden 🙂

01/08/2008, dag 15: openlucht onsen

Vandaag stond er een rustige wandeling op, van Kibune naar Kurama. Op de heen-trein zat ook een klas met kleuters, die waren helemaal niet zo verlegen.

In Kibune waren er terrassen juist boven de rivier, om wat frisser te zitten. Maar het was wel héél duur om daar te eten, 12000yen voor een menu zowat 12x zoveel als normaal.

We hebben maar eerst de wandeling door de prachtige bossen gemaakt, onderweg zijn we onverwachts een vrij grote tempel tegengekomen.

In Kurama zijn we naar de onsen geweest. Deze keer was het in openlucht, wat het nog mooier maakte. Maar het water was niet echt minder warm.

We hadden nog juist de laatste trein terug naar kyoto. De conducteur hield de trein nog speciaal voor mij tegen. Ik had wat problemen om mijn kleingeld tegoei uit mijn bezwete portefeuille te krijgen :/

Om onszelf nog meer te belonen voor onze wandeltocht zijn we naar de massage gegaan (die zonder happy end). Mmm, zalig!

Bij het avond eten hebben we kippen harten, levers en vel gegeten. Harten zijn toch wat te pezig voor mij.

2/8/2008, dag 16: inari

Tom, Kristof en Wouter waren gisterenavond nog naar de disco geweest. In de discotheek stonden ze blijkbaar hotdogs en worsten te bakken :).

Fushimi inari, het park van de duizenden rode tori’s, was vandaag aan de beurt.

Na een stuk gedaan te hebben waren we verkeerd gelopen. Maar daardoor kwamen we door een buitenwijk van kyoto en door een bamboe/dennen bos. Met aan ene kant van het pad dennen en aan de andere kant bamboe.

Zo veel rode tori’s is wel indrukwekkend! Veel nieuwe bedrijven in Japan laten er ene zetten om veel geluk in de zaken te hebben.

In de namiddag hebben we door ene grote departement store geshopt. Toen we de lift naar de top pakte duwde Kristof op de knopkes van alle verdiepen. Hihi, de lift stopte op elk verdiep maar niemand moest in of uit. De Japanners snapte er niks van.

Na die winkel hebben we het manga museum nog aangedaan, dat viel helaas wat tegen alles was bijna in het Japans en er waren alleen maar heel veel onbekende strips voor ons. Ge mocht wel overal in lezen zo lang ge maar wilde. Mja ons Japans was nog niet zo goed.

Op stap zijn we allemaal terug naar de “Metro” van gisteren gegaan. Dat is een discotheek in ene metro, die de metro heet. Deze keer was er wel veel volk en was het al aardig warm. Met ons was nog ene Australische Turk en ene amerikaan. Er was ene (blijkbaar bekende) rapper aan het optreden. Bij de wc’s stonden we te zeveren (daar verstond ge elkaar nog wat) met wat Japanners. Dr was ook ene Fransman uit lille die in kyoto werkte. Ene Engelsman merkte op dat in Engeland allemaal de dealers bij de wc’s stonden. Op een of andere manier hoorde hij direct dat ik van België was 🙂

Handig toch, zo wc’s om met volk in contact te komen.

We zijn terug gewandeld naar het jeugdherberg om af te koelen

3/8/2008, dag 17: onderweg naar fuji

Lekker geslapen, opgestaan, ontbeten, spullen gepakt en uitgesjekt, kyoto zat er op! We hebben veel mooi tempels gezien maar tis nu toch kwa tempels ff goed geweest.

K’s house bij Fuji was de bestemming vandaag. Na de treinrit moesten we de bus pakken. Dat was toch iets moeilijker dan de trein. En dan kwam één bus ook nog niet opdagen.

Maar we zijn er geraakt. Het viel wel direct op dat er GEEN airco was op de kamer. Puf. Maar er waren wel verse handdoeken. Dat telt ook al eh, das in de andere jeugdherberg niet.

Het begint op te vallen dat de meeste meisjes hier per 2 reizen en dat er een brunette is en de ander blonde. Heel gek, we zijn al 3 paren tegengekomen hihi.

4+5/8/2008, dag 18 en 19: Fuji-san temmen!

Ik werd wakker van iemand die een glascontainer leeg aan het maken was. De raam stond open dus ik hoorde alles glashelder, hehe. Daarna speelde er nog live muziek, tegenover was een muziekschool. Deze avond gingen we Fuji beklimmen! Bij het ontbijt speelde milc inc, cool Belgische muziek op de Japanse radio! Na het inslaan van onze wandel voorraad zijn we boterhammen met frieten gaan eten om energie op te doen. Toen we op de bus naar Fuji stonden te wachten stonden er 2 Amerikaanse meisjes uit onze jeugdherberg te wachten in hun Japans (gescheurd) regenjaske (één van de twee was te dik voor het jaske). Ze wilden Fuji ook gaan beklimmen deze avond. Maar ze hadden alleen dat regenjaske aan. Toen ze ons zagen staan met ons jassen aan begonnen ze pas na te denken. Één van hun was hare trui vergeten en ze gingen die nog halen voor de bus. We hebben ze niet meer gezien. Volgens mij hadden ze zich bedacht.

De bus rijdt maar tot aan het 5de bergstation, van daaruit is het alles te voet.

Het was heel mistig die avond, Fuji hing helemaal in de wolken. We hadden allemaal een hoofdlamp bij maar als we die aan zetten op ons hoofd zagen we alleen maar mist. Zonder lamp was er nog iets te zien maar dan was het alleen maar schemering. Bij het 6de station verlieten Peter en Kristof ons omdat het hun benen niet meer mee wilde, ze zijn dan maar sake gaan drinken op ons “goed boven komen” (met een Duitse blonde). 🙁 De 3 die-hard’s zijn dan maar verder gegaan. We hebben een ongelofelijk onweer getrotseerd, ook al is dat levensgevaarlijk op ene berg. Het onweer was MEGA-vet, het leek wel alsof we in het onweer zaten met momenten (wel eigenlijk zaten we ook echt in). Nu we zaten ook op meer dan 1000 meter, en de bliksem leek wel op ons af te komen. Helaas was het niet gemakkelijk om dat te filmen of foto’s van te maken. Na het onweer begon het te regenen en werd het koud. Wouter en ik hadden geen regenbroek bij dus ons broeken waren zeiknat en koud. De kou compenseerde voor de warmte van de rest van de vakantie, BRRR! Op de Top hebben we nog moppen zitten tappen om wakker te blijven. Met onze rugzak op onze schoot om warm te blijven.

En maar wachten tot de zon opkwam. Rond 4 uur gingen de ramenshops achter ons open. MAA! Waren wij blij dat we warm binnen konden zitten en wat warm eten. De service was wel niet zo vriendelijk, maar het was ook nogal druk. Zo een kom warme ramen om 4u in de morgen op de top (bijna 4000m) van Fuji kan toch goed doen zeg!

De zonsopgang was de moeite, ook al hebben we de zon niet helemaal gezien omdat ze nooit helemaal achter de wolken uit kwam. We zaten precies tussen twee lagen wolken in. Onder ons wolken en boven ons wolken. Allemaal wolken!

De afdaling was zwaar voor mij, mijn knieën waren niet blij met de afdaling.

Toen we onder waren hebben we gedoucht en zijn we terug verder gegaan. We zijn naar ijs grotten gaan kijken, kwestie van wakker te blijven.

Toen we naar de bushalte wilde gaan regende het pijpestelen. We hebben gewacht tot het wat minder hard regende om door te gaan, maar eer dat we tegoei weg waren begon het pas echt. Toen we bij de overdekte halte aankwamen waren we allemaal door en door nat. Maar het was nog altijd warm, de regen was zelfs warm. Toen we aan het wachten waren reden er camion’s langs die al het water omhoog gooide tegen ons aan. De putjes kregen het water niet weg. Weer kletsnat! Het onweer heeft wel 4 keer de stroom in de buurt doen afvallen toen we op de bus stonden te wachten. Toen we de bus instapte konden de mensen hunne lach moeilijk inhouden omdat er 5 doorweekte westerlingen opstapte.

Voor het avond eten zijn we naar ene echte Indiër gegaan, heel raar eten, maar niet slecht. Maar geef mij toch maar Japans.

‘s avonds was er een groot vuurwerkfestival om te vieren dat we terug waren van Fuji. Dat van het vuurwerk was wel waar. Op het einde was er zelfs een vuurwerk waterval!! Das wat anders dan dat vuurwerk hier. Maar ik heb het zelf wel gemist omdat ik te moe was en naar bed was (10 minuten voor het einde ).

6/8/2008, dag 20

Gaap! 10 uur was het toen we opstonden, lekker geslapen zeg! Nog rap ene keer douchen en inpakken. Bij de receptie kwamen we nog een Gentse vrouw tegen, die kwam just aan.

We hadden de boemeltrein tot in Tokio, gene shinkansen helaas.

Toen we naar de ryokan aan het wandelen waren, zagen we in de stad een pretpark. Apart, zo en achtbaan langs appartementen.

Na onze tocht door de betonnen jungle bleek dat we bij de verkeerde vestiging van het hotel waren. Ze waren wel zo vriendelijk om ons naar de juiste te rijden. Daar heb ik ogen getrokken, de straatjes waren juist breed genoeg om de auto door te laten en dan moesten we op de kruispunten ook nog de draai nemen. Nu snapten we waarom ze zo “afstands-stokskes” voor op hun bumpers hebben.

De homeikan was wat verouderd. Iedereen verwachten het wel iets moderner, zonder wasbakken op de gang, eerder camping achtig.

Na het eten, waar ik bijna mijne paraplu vergeten was, zijn we naar shinjukuk gebold. Dat is het zakencentrum van Tokio. Ene Japanner heeft ons geholpen om de ingang van de metro te vinden, die lag knal voor de universiteit van Tokio. Dat was eigenlijk vlakbij onze ryokan.

In shinjuku zijn we verschillende winkels binnengaan, ik ben naar wasmachines gaan kijken, ja wasmachines. Ze hebben hier dus allemaal topladers die niet eens warme was doen. Hoe krijgt ge in godsnaam iets zuiver? Ik snapte ook niet dat ze die nog gebruikte, ze hebben zo al plaats te kort. Op ene zijlader zoals in België kunnen nog iets zetten, kwestie van plaatst te sparen.

In de elektronica afdeling lagen ook reflex camera’s met dan nog een stuk of 6 lenzen die ge zomaar kont proberen. En dat was met meer dingen, ge kon alles proberen. Behalve de wasmachines :).

De volgende halte was een arcade, daar zat een vrouw dodonpachi te spelen. Ik heb daar 10 minuten gestaan en die is ene keer kapot gegaan, als ik dat spel speel ga ik elke minuut 100 keer kapot. Freakshow.

Bij de uitgang stond een toestel om uw kracht te meten, dus hebben wij uiteraard onze krachten gemeten! Wouter is een beest! Hij kon 65 kg pitsen met één hand!

De arcades in Tokio hadden wel gekke openingsuren 🙂

Op de terugweg viel het ons pas na een kwartier op maar niemand op de ganse metro wagon zei iets buiten ons 5. We hadden zoveel zever dat het eerst niet opviel. Iedereen zat muziek te luisteren of op zene gameboy te spelen of te gsm-eh.Bij de metro stations waren ook schuifdeuren zodat ge niet direct op het spoor kon. Ik ga er van uit dat er teveel zelfmoorden gebeurde.

7/8/2008, dag 21: akihabara

Toen we wakker waren zijn we op ons gemak naar ueno station gereden. Dat is een groot park in Tokio, we hebben daar ge bruncht. Als dessert hadden we waterijs met grenadine over, was maar zozo.

In het park zelf was het warm en warm. Puf. Via het park zijn we naar het yamanaka kerkhof gewandeld, een kerkhof met taxistop’s in, zo groot.

Via het park zijn we terug met de trein naar akihabara gestjokt. Het elektronica district van Tokio. Overal elektronica winkels! We zijn daar koptelefoons en oordopkes gaan testen. Op het einde heb ik ook wat souvenirs gekocht, wat T-shirts en stokskes (hachi).

Onder weg hebben we autostrades midden door de stad nog aanschouwd, die zweefde tussen de gebouwen boven onze kop.

‘s avonds hebben we op het 51ste verdiep zitten dineren. Peter was al eens in dat gebouw geweest met het werk. Het uitzicht was heel mooi, we konden goed zien hoe de nacht over Tokio viel. In het gemeentehuis van Tokio zijn we nog naar het uitzichtpunt geweest, maar dat viel hard tegen. Binnen was er veel licht en dat weerkaatste in de ramen, dus ik kon geen fatsoenlijke foto’s nemen. Dedju!

Toen we terug in shinjuku waren kwamen we Ganguro tegen, meisjes die veel te bruin zijn en hele lichte makeup op doen. Just spooken! Boeehoe! In de arcade hebben we ook drum’s gespeeld. Ge moest op de melodie op de juiste plaats slaan! Hilarisch!

8/8/2008; dag 22: roppongi

In de voormiddag hebben we in een sauna wasserette onze was gedaan. Warm, niet normaal!

‘s middags was het chinees en daarna of to the zwaardenmuseum in Shibuya. We mochten er wel geen foto’s maken, jammer. Nu heel groot was het niet maar er werd wel goed uitgelegd hoe ze de zwaarden door de eeuwen heen maakte.

Na het museum zijn we naar een standbeeld van ene hond gaan kijken. De legende is dat de hond tot 10 jaar na de dood van zijn baasje nog elke dag naar het station ging om zijn baasje op te halen. Lief eh!

Na het eten van ene mcflurry op straat zijn we geld gaan afhalen. In de eerste bankg ging dat niet, in een postkantoor wel. Iin Japan staan de cijfers allemaal langs elkaar. Als ge uw code visueel onthoud moet ge dan wel ff denken hoor want in België staan ze geordend lijk op een telefoon toestel.

Onder weg kwam er ook een betoging langs voor Tibet, voorop reed ene megafoon wagen en die kerel kon het goed uitleggen, alleen verstond ik er niks van 🙂

Toen we ‘s avonds in Roppongi uit de metro kwamen leek het wel alsof we in Afrika uitstapte!!! Overal negers! Ze spraken een paar zinnen engels. Het enigste wat ze heel goed kende was “tittie-bar”. Ze wilde elke man naar hun tittie-bar. Just lijk vliegen, ge joeg de een weg en de ander was al daar. En kijk ze niet in de ogen want ze komen echt voor u lopen. De eerste halte was ene engelse pub. Ik bestelde ene lekkere frisse kriek maar kreeg ene WARME kriek. BWEK, niet te zuipe. Het mocht wel een Engelse pub zijn maar het was wel Belgisch bier. Amateurs! In de flower (discotheek) heeft Tom met 2 japanse koppels proberen te praten. Ze volgende sportschool maar meer veel meer kregen we er niet uit.

Bij het teruggaan was het op de metro weer zo stil.

De receptionist van het hotel vond dat we al vroeg terug kwamen, maar toen em dat zie had em pas door dat we nu pas gingen slapen lachte hij eens.

9/8/2008, dag 23

We waren ietskes na 13u wakker en zijn daarna maar gaan eten. Het vlees dat hij serveerde was heel goed, blijkbaar van een speciaal boerderij. Zelfs de miso soep was te eten. Hij moest de engelse menu’s nog uit de verpakking halen! Dus ik schat dat we een van de eerste niet Japanners waren.

O-daiba viel voor ons wat tegen, allemaal winkels en shops. Het enigste interessante was de sony winkel. Daar hadden ze mooie marchendise. Een scherm van nog gene halve centimeter dik en super scherp (oled), voor 200000yen was het van u.

We wilden ook nog naar het panasonic gebouw, maar het was al 18u en dat was al toe. Voor dat we naar de tokio tower gingen zijn we ons snel gaan opfrissen. Maar voor de tokio tower waren we ook te laat zo bleek. Allez dat begrepen wij toch.

Dan zijn we ons verdriet maar gaan verdrinken met frisse Chimay!

De laatste metro ging wel maar tot in de midden van de lijn. Dju, stonden we daar in het Oosten van Tokio terwijl we in het Noorden moesten zijn. De taxi chauffeurs verstonden alleen maar Japans. En ons Japans was niet Japans genoeg. Bij wonder waren er nog 2 Japanse muzikanten die ook die richting uit moesten en engels spraken. Zij instrueerde de chauffeur en we kwamen ook nog op de juiste plaats aan!! “Tokio university”. De muzikanten waren al in Frankrijk en Nederland geweest, natuurlijk weer niet in België. De taxi reed heel zacht, en de lichten ging uit toen hij stopte bij het verkeerslicht. Volgens mij waren dat ook hybride’s.

10/8/2008, dag 24

Harajuku, een plaats waar heel veel verkleedde mensen normaal samenkomen, viel tegen. Er waren 2 meisjes wat verkleed, de rest waren allemaal toeristen (niet verkleed). We zijn nog ene Fransman tegengekomen die ook in kyoto bij ons op de kamer lag.

Wouter en ik zijn nog naar tokio tower geweest (hoger dan de eifeltoren), maar daar was het heel lang aanschuiven. 2 uur duurde dat daar, maar het is alleen ‘s nachts de moeite. Overdag is het uitzicht niet speciaal.

Veel Japanse meisjes hebben nogal x benen, en dan ook nog van die hoog hakken waar ze niet op kunnen lopen, funny.

Omdat het al zo laat was zijn we onder de tokio-tower iets gaan eten. Bij ene pizzawinkel heb ik 2 stukken pizza, frieten, kipnuggets en nog iets wat ik niet weet wat het was geeten.

Nadat we ons rugzakken opgehaald hadden in de ryokan zijn we naar Narita (luchthaven van Tokio) vertrokken. We moesten morgen vroeg de vlieger op en dat hadden we nooit gehaald als we niet al in een airport hotel zaten. (heel goed idee Peter!). De trein stopte onder de luchthaven, om naar de busstops te gaan moesten we eerst nog eens langs douane. Toen we bij de busstop aankwamen stopte de bus voor onze neus! Als dat geen timing was! Om 21u30 checkten we in (normaal was 19u afgesproken), toch ma goed dat we gebeld hadden da we later waren :s. Na wat te internetten zijn we allemaal lekker gaan slapen.

11/8/2008, dag 25

Zozo, het was onze laatste dag alweer. Ontbijt en daarna met de bus naar de luchthaven. Ons rugzakken nog indraaien met plastiek en klaar is kees. Nog wat rondhangen in de taxfree en dan de vlieger op. Onze ‘senator’ had geregeld dat we alle 5 bij elkaar zaten. Maar er waren niet meer genoeg zetels in de economie class dus hebben we allemaal ene upgrade gekregen!!! olé, love you ‘mister senator’. De tijd ging goed om met films en audiobooks.

Bij het landen hadden we een andere poort gekregen, de mensen die ons op kwamen halen stonden uiteraard bij de oude poort te wachten. Na wat rond te bellen hebben we ze toch gevonden. Nu bleek dat die mensen al om 11 uur ‘s morgens daar waren!! en wij lande in de namiddag!!! wiew. Miscommunicatie binnen het taxibedrijf want we lande pas om 14u30.

Om ons te kloten reed hij expres heel slecht volgens mij, bwerk, een schril contrast met de mens die ons gebracht had. En het was pokke heet in die camionette!

O wat was ik blij toen we stopte bij Peter zijn thuis!! Ik moest al pissen toen we vertrokken in Frankfurt!

Om af te sluiten zijn we nog naar de frituur geweest en hebben we onze honger gestild.

Conclusie

Onze eerste zelf geplande vakantie is goed verlopen op een paar blaren na. We zijn allemaal levend en wel teruggekomen en dat zonder grote ruzie (we zaten toch 4 weken met Kristof, dat wil toch al wat zeggen hihi).

Japan is een prachtig land met (cliché) een balans van oud en nieuw, in al zijn extremen. De mensen zijn er vriendelijk en hebben respect (er zijn uitzonderingen). Toen we een tijdje in aso zaten en terug westerlingen zagen hadden we zelf zo iets van, oh nee, westerlingen. Toch raar als ge zelf westerling zijt.

Een echte cultuur schok durf ik het niet noemen maar anders is het zeker wel. Het is er netjes, modern, andere cultuur. Maar Japanners blijven ook mensen. Ik kreeg van Japan de indruk dat het een goed georganiseerd land was. Het openbaar verover is daar het beste voorbeeld van, wat zijn we dan toch prutsers in Europa.

Sommige zaken werden pas echt duidelijk als we terug waren, we hadden allemaal zo iets van: wat een dikke mensen lopen hier rond?

Zeker voor herhaling vatbaar!